Duymak İstediğim Sözler Vardı

Duymak istediğim, sözler vardı,
Senden bir kez olsun duymadığım.
Ben hiçbir zaman “canın” olmadım.
Söylemediğin cümleler vardı,
Bir kez olsun söyleyemediğin.
“Seni seviyorum” ilk baştaydı.
Duyulmamıştır “aşkım” dediğin.
“Seni seviyorum”dan çekindin.
Belki, inat değil seninkisi.
Belki de, söylemekten acizdin.
Söylemek korkutuyordu seni.
Seni tanıdığım günden beri,
Bir gün söylersin diye bekledim,
Beni ne kadar çok sevdiğini.
Tam iki yıl boyunca bekledim.
Bekledim, bir gün beni sevmeni.

Söylesene ben hiç öyle miydim?
Saklamadım duygularımı ben.
Sen benim aşkımdın, sevgilimdin.
Sen benim kalbimdin, bebeğimdin.
“Seni seviyorum İlkay”, derdim
Zorla lütfedip “ben de” dediysen,
Kendimi şanslı kabul ederdim.
Ne hissettiysem sana söylerdim.

O günü hiç hatırlıyor musun?
Haziran ayının yedisiydi.
Bir tuhaftın o gün, huzursuzdun.
İlk defa böylesine mutsuzdun.
Ağzındaki baklayı çıkardın.
“Artık ayrılmalıyız” diyordun,
Yaşananlar bitsin istiyordun.
Neden ayrılalım? diye sordum.
Sesin titriyor ve ağlıyordun.
“Neden mi? ” dedin, “belli değil mi? ”.
“Koca aptal seni seviyorum”
Sonunda duydum istediğimi.
Sonunda istediğimi duydum.
Böyle mi olsun istemiştim ben.
Neden dört dörtlük olmaz ki,neden?
17.11.2003