Duymadın Feryadımı Şiiri - Nilgün Kurt 1

Keman yayında çekilir yüreğimin garipliği
Bir ayrılık hikayesini anlatır nağmeleri
Tuz-buz olurken ruhumun düşleri
Bir ben yanarım, bir de sigaram

Yargısız infazıma, kırarken kalemini
Duymadın, duymadın feryadımı...

Şimdi keman yayından çıkıyor son perdenin son nefesi
Ben seni sevmekten vazgeçmedim ki...

Başkasına bakan gözlerin di nefret ettiğim

Avuçlarınla yüreğime attığın, buz taneleriyle soğudum senden
Adımı anmayan sesin di, yabancılaştığım

Sen değildin canımı acıtan, sen değil

Ben kadar seni sevmeyen, ellerin dokunuşu,
Görmesini bilmeyen gözlerin, seni seyredişi,
Seslenişi adını... öylesine heyecansız-cansız

Söyle, Söyle hadi...
Yanımda dünyanın en değerli varlığı değilmiydin?
Boğmadım mı bir damla gözyaşına kendimi?
Dünyayı bir yana, seni bir yana koymadım mı?
Bakışlarımla seni sarıp sarmalamadım mı?
Gülmen için dokuz takla atmadım mı?
Bu muydu sevmenin karşılığı, bu mu?

Duymadın feryadımı, duymadın hiç

Boşa kalem sallamayın şairler
Anlatmayın aşkı, sevdayı
Koca bir yalan hepsi

Bir keman yayından duyun feryadımı
O yay ki, yürek telimi çeker duyuramadığım
Tek tek sökün çıkarın sevdalarımı
Sonu ayrılık, hep hüsran
Bir daha seversem, bir daha seversem
Kendimden başkasını
Ayırın gövdemden yüreğimi
Fırlatın denizlere boğulsun
Bir daha gözyaşı silmesin yüreğimin elleri...