Duygusal Atık Şiiri - Serap Saylam Şen

Biraz ineyim dedim ruhumun derinlerine
Sanırsın el değmemiş arka bahçe
Ne çok şey birikmiş üst üste
Benden gelenler yetmezmiş gibi
Binlerce başkalarına ait duygusal atık

Kalp kırıkları, pişmanlıklar
Yalnızlık, sitem
Öfke, nefret, korku
Yaşanmamış aşklar,
Özlemler, kayıplar
Ve ihanetler…

Girdaplara kapılıyorum
Tam kurtulacakken, bir kara delik çekiyor içine
Sağanaklar derinden yüzeye delice ıslatıyor
Yıldırım ve şimşekler peşimde
Çıkmalıyım en tezinden
Bu savaş kendimle

Uzakta silik belirsiz bir gökkuşağı

Önce başkalarının yüklerinden kurtulmalıyım, biliyorum
Sevgi ve güzel dileklerimle sarmalayıp
Ekledikçe uç uca
Kocaman bir uçurtma kuyruğu oluşuyor önümde
Uğurluyorum uzaklara birer birer
Ve her seferinde biraz daha yaklaşıyorum gökkuşağına
Şimdi daha belirgin
Ruhum hala gelgitlerin tutsağı

Biraz daha yük bırakmalıyım
En saf zamanlarımdaki küçük yaraları örtüyorum öperek
Derinlerde acılarımı yakıyorum, küllerim havada
Affediyorum sessizce, gizliden
En zoru ihanetleri uğurlamak
Keskin bıçak, amansız ağ
Dipsiz oyuk
Sanırım daha zaman var
Anka olup doğmaya

Yine de gökkuşağını morundan yakaladım
Derin bir sevinç çırpındı içimde
Güneşe çok yolum var biliyorum
Kelebek kanadıyla uçuyorum renkten renge