Duygunun İşlendiği Yer Şiiri - Salim Diyap

​Şiir, nereye gidersen oraya eğilir;
hüzünlüysen, bir dumandır çöker üzerine,
neşeliysen, bir çocuk kahkahası gibi açılır güne.
Öfkeysen, karanlık bir ateştir bu;
harfleri yalar,
kıvılcımlarıyla geceyi deler.

​Bense,
her duygunun içinden geçerek
kendime bir yol arıyorum.
Kırıldığım yerlere;
bazen sessiz bir dönüşle,
bazen öfkeli bir haykırışla,
bazen de gülümseyerek dönüyorum.

​O yerlerde,
zaman, kırık bir aynadır.
Yaklaştıkça çoğalır yüzüm,
her parçanın içinde başka bir ben durur.
Rüzgâr döner,
eski bir akşamın kokusu gelir üzerime.
En çok da suskunluğum büyür orada—
bana, adımı unuttuğum bir göl bırakır.

​Sonra bir neşe gelir
ansızın bir kuş konar içime,
rüzgâr hafifler,
gölge parlar.
Dünyanın bütün yükü
bir anlığına sırtımdan düşer.
Sanki hayat, fısıldar:
“Tamam be oğlum, biraz dur.”
Ben de dururum;
şarkılar geçer içimden,
yüzüme bir tebessüm ilişir.

​Ama bilirsin:
her neşe kısa konaklar.
Her sevincin ardından
dünyanın sert öfkesi gelir.
Ben de kızarım bazen;
yenilmeye değil,
haksızlığa,
yorgunluğa,
kendime bile...
Harflerimi yumruk gibi sıkarım,
duvarlar eğilir,
mevsimler değişir;
ama o öfkenin içindeki derin sessizlik yerinden kıpırdamaz.

​Sonra, kapıyı çalmayan bir hüzün gelir;
anahtar zaten ondadır.
Karanlık bir su gibi dolar içime,
eski anılar kıyıya vurur.
Kırıldığım yerden
zamanın tırnak izleri görünür.
Yine de yürürüm oraya;
çünkü bilirim:
dönmediğim her yer
beni eksik bırakır.

​Ve şiir,
ben ne isem ona dönüşür;
bazen sis,
bazen güneş,
bazen ateş.
Her dizede tek bir hakikat fısıldanır:
​“İnsan duygularından yapılır;
kaçtığı her şey
kendi içindedir.”

​Şimdi hüzün gelirse hüzünle,
neşe gelirse neşeyle,
öfke gelirse ateşiyle yazarım.
Çünkü şiir,
sen neysen odur—
ve ben bugün
her duygumla seninle buradayım.