..Duygumu Arıyorum...

..duygumu arıyorum,

kendi gerçek duygumu;
her an, her gün ve aylarca
Ben ve O olmakta yıllarda,
neysem o kalmakta
ki aynı zamanlılıkta
duygusunu varlığın
duygusunu sürdürmenin
arıyorum ırmakta..

duygumu arıyorum..

..duygumu arıyorum
sözlerim saçma gelebilir,
ilk ağızda söylenen
cümleler gibi durabilir,
belki de öyledir
gerçekler birden bire
söyleniverir,
cümledir bunlar olasılıkla
sonuçta, temeline gömülür
güncelliklerin fosilleşir
tortuları kalan yazımda
koyudur gölgesi vuran
kendi duygumun
katışıksız aradığım
Benden olan
Salt Ben olan yalın
duygumu aradığımdan
aslolan bu olduğundan..

Ne olursa olsun;
kim ne derse desin,
kimler ne yaparlarsa yapsın:
budur aslolan
Kendi Duygumuz:
‘Kendimizin Duygusu’.

Bana diyor ki; daima ama:
- Aşksın Sen.. aşksın!

Evet, bu nedenle
yürüyorum, ve dönüşlerim
Sana doğru yeniden..

Gerçek duygum öyle karıştı ki
pek çok öze bulaşarak,
yeni bir iç oldu özüm,
Sensizliğin boşluğuna örüyor,
ince ince; nakış nakış;
Ne, nasıl, niçin,
neden bilmeden;
nereye varacağımı
her bir parçada,
Sen gülümsüyorsun
tap taze ilmiklerimden.

Zorunda değildik ikimizde
yan yana tutmaya iki aynayı
dünyayı gösteren...
bendeki gümüş Ay’la süslenmiş..
sendekiyle kocaman pırıl pırıl,
doğan Güneşe bakarken.

Zorunda değildik peşi sıra
sürmeye, gediklisi olduğumuz
doyumsuzluğumuzu,
Leylâ’ larımızın saçlarına
perçem perçem.
Tek zorunluluğumuz anmaktı
taşta yazıtı kalan adı.

Arıyorum uykumun beşiğindeyken;
uykumun eşiğinde görünüyor siluetin;
okşuyor avuçların,
göz kapaklarıma küçük dokunuşlarda
aşkın dudağından öpüşlerin,
öyle içten sımsıcak sarıyorsun ki
göğüslerimden sütüm akıyor
ve anlıyorum..
Bizim için en doğrusunun
ne olduğunu..