Duygulu Koridor Şiiri - Necdet Cemal Ocak

Ortada yanan sarı,fersiz lamba.
Boylu boyunca loş,hüzünlü bir hava.
Değişik çehreler ve yükselen değişik sesler.
Arkası kesilmeyen ayak sesleri ve sohbetler.
Bir kapı açılıyor yandan aydınlık beyaz ışık.
Ferahlık hissediyor ruhumuzdaki karanlık.
Bir sülüet ilerleyip kayboluyor bir yanda.
Sinir bozan bir gıcırtı bırakarak arkasında.
Derken karanlığın ortasından beliren bir çehre.
Kararlı adımlar başı önde,fakat kendisi başka alemde.
Bir sigara daha yakıp,elindeki izmariti atıyor.
Tüten ateş parçasından sanki bir şeyler bekliyor.
Yüzünde kesik,kırık çizgiler.
Dudağından dökülen dertli,güzel türküler.
Kimisi hasta kimisi aşık,hepside duygulu.
Ayak sesleri bile tatlı bir nağme ile ağlıyordu.
Yavuklusunu düşünüyor belli şu gelen gariban.
Bilmiyorum ki ne bekliyorlar kahpe dünyadan?
Bazen bir kahkaha gelir fakat hemen kaybolur.
Neşeli birkaç kişinin sesi,bu koridorda boğulur.
Buraya neşeli giren mutlaka hüzün dolar.
Öyleyse ne onda,nede bunda,koridorda elem var.
Adını değiştik artık duygulu koridor oldu.
Her gün aynı çehreler burayı,adımladıkça kahroldu.

11.11.1977/Ankara