Ben sana aşık sen bana vurgundun... Duygularını açıklamaya korkardın bana; çünkü yorgundun... Yaşamak, nefes almak zor geliyordu sana... Başından geçenlerden dolayı herkesten kaçıyordun. Tutunacak bir dala ihtiyacın vardı ama bunu kabullenmeye bile korkuyordun... Çünkü verilmiş sözlerin vardı ve bunları çiğnemek seni yaşayan bir ölü haline getiriyordu... Verdiğin sözlere ve acı veren hatıralara rağmen gözlerinin içi sevginin ateşiyle ışıl ışıl parlıyordu... Ve ben o gözlere baktığımda içlerindeki cennette kendimi kaybediyordum...
Ben sana aşık sen bana vurgundun... Yaralı bir ceylan gibiydin.. Yardıma muhtaç bir halde sanki beni bekliyordun.. Ben geldim ve sana elimi uzattım. Sende korka korka tuttun elimden. Birlikte sardık yaralarını. Kapanan her yaranda daha büyük bir sevdayla bağlandın bana. Güvendin, inandın ve hayatını adadın hayatıma...
Ufacık bir kalbin vardı. Ara sıra ağırsa da kocaman sevgimi içine sığdırabilecek kadar büyük ve güçlüydü. Hayatın oyunlarına rağmen inadına çarpıyordu hırçınca..! Durmadan, usanmadan, bıkmak nedir bilmeden... Benimle geçirdiğin her an biraz daha bağlanıyordun bana ve hayata. Aynı zamanda yüreğinin kapılarını birer birer açıyordun bana. Sözlerinle okşuyordun yüreğimi adeta... Ve dudağındaki ufak bir tebessümle söylüyordun beni sevdiğini büyük bir tutkuyla...
Ben sana aşık sen bana vurgundun... Kolayca bağlandık birbirimize. Sanki birbirimize aitmişiz gibi hiç düşünmeden doldurduk kalbimizi sevgiyle. Birbirimizden ayrı geçirdiğimiz her günün ardından acı bir özlem doluyordu içimize... Tutkuyla seviyorduk biz; ayrılıp tekrar barışmalarımız bu yüzdendi... Ayrılsakta, uzak kalsakta birbirimiz için çarpardı kalbimiz...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!