Duyguların Eceli Şiiri - Arif Arslan

Öldüler birer, birer...
Hepsi, hepsi öldüler...
Hala da ölmekteler
En sonu kalana kadar
Tek nefes alana kadar yaşayıp
Her şeyle beraber can verecekler;
“Her canlı ölümü tadacaktır” diye...
Aşk, sevgi, muhabbet...
Sadakat, samimiyet, ihlâs...
İsyan, itaat, bağlılık...
Suizan, hüsnü zan, kardeşlik...
Gam, kasavet, hüzün, çile, ıstırap...
Hatta kin, nefret, öfke de...
Öfke de öldü gitti;
Hem de kendi kendine...
Yenmez, yutulmaz, yıkılmaz sanıyordu kendini
Ölümsüz sanıyor, “baldan tatlıyım” diyordu...
Tadı da kalmadı, tuzu da...

Şefkat, merhamet de aldı gitti başını,
Vefa da hoşgörü de, anlayış da...
Bir tabaktan yediğimiz günler bitti,
Bir tastan içtiğimiz ayranlar gibi...
Birbirimize güvendiğimiz,
Sözün “namus” olduğu günler gibi...
Bir doğuşu vardır her şeyin bir de ölüşü
Aşkın, sevginin ve bütün duyguların...

Bir ağlayışı vardır terk ettiklerinin, bir de gülüşü
Bir doğum ve bir ölüm...
Her şeyde herkeste geçerli…
Eşyada, insanda, kavramda, duyguda, düşüncede ve
Topyekûn evrende...
Ne kadar güzellik ve kötülük varsa hepsi öldü...

Önce duygular gitti bir bir...
Sonra değer verdiklerimiz
Arkasından beğenmediklerimiz...
Sonra sevdiklerimiz, nefret ettiklerimiz.
Şimdi çırılçıplak kaldık,
Urbalar da eskidi, mintanlar da...
Geriye ne kaldı sahi?
Sadece ecelimiz...

09 Ağustos 2006 Çarşamba