Duyguların boşluğu Şiiri - Özkan Öcal

Hiç bir şey hissetmiyorum, ne soğuğu ne sıcağı...
Bir boşluk yürüyorum, yeri hissetmeden...
Düşünebilmek için düşünmeye çalışıyorum, bir karanlık benimle yürür, gece de gündüz de bir olmuş...
Yalan da gerçekte ayırt edilmez olmuş...
Zaman hep aynı, duygular kayıp, kaybolmak kendinde ve bulamamak hiç bir yerde...
Boşuna mı beslendi bir ömür güzel duygular, gerçekte ben mi öyle gördüm diye sordu sorular...
Gecemi karanlık... ışıklar mı sönük...? Yoksa ben mi bir şey göremiyorum, yoksa ben miyim görünmeyen...?
Var mıyım yok muyum davasına kadar gitmem...
Bulamadığın, tutamadığın, hissetmediğin var mıdır...?
Bir varmış bir yokmuş ve bir masal misalimi ömür...? Yaşanmadan kendi halinde uydurmaca anlatılan...?
Yoksa tüm gücümüzü yaşamaya ve yaşatmaya verdiğimizde, bir boşlukta bulmak mıdır kendini... öyle kayıp, öyle güçsüz, öyle bir başına, kendinden kopmuş, vurulmuş, acır yaralarım...