Duygular Yine Melankolik

Gece ansızın bir pus çöker yüreğine
Bulutlar peydahlanır gözlerinde
Burun kemiklerin sızlar
İçine ılık ılık bir şey akar
Yüreğinin acıdığını hissedersin
Tarifi imkansızdır
Mazi canlanır gözlerinin önünde
Geçmişten fotoğraflar sıralanır bir bir
Nefes alamazsın, soluksuz kalırsın
Göğsüne bir ağırlık oturur
Hıçkırıklar düğümlenir boğazında
Konuşsan konuşamazsın
Gecenin bir vakti anlatmaya kalksan
Dinleyecek kimseyi bulamazsın
Bu melankoliye vuruluşunun nedenini sende bilmezsin
Adını dahi koyamazsın
Hasret mi sevgi mi olduğunu kavrayamadığın bu ateşte kavrulur gidersin…

Kaç yakarışta hıçkırıklarım boğulmadı
Kaç duada sesim hıçkırıktan kısılmadı
Yüreğim paramparça olurken gözyaşlarım sel olmadı
Yalnızlığı sormayın bana, bende bilmiyorum ki
Kişi bilmediği bir şeyi nasıl anlatır
Yalnızlık rutinim olmuş kendimi kalabalıkta sanmışım
Bunu da ancak üç beş dostun muhabbetinde anlamışım
Oysa ben o kadar kalabalıkmışım ki
Hiç bir yere sığmamışım
Hiç kimseyi geride bırakmamışım
Onları da kalbimde kendimle yarınlara taşımışım
Yarınları mazimin gölgesinde hazırlamışım
En büyük hatam olmuş farkına varmamışım…

©
Şiirin Yazıldığı Saat : 19 : 38
Şirin Yazıldığı Tarih : 07 – 04 - 2020