Duygu Treni Şiiri - Utku Demir

Duygu treni
Gürültüyle kalkar gönlümden
Bindiğimde her seferinde
Öylesine ivmelenirki
Etki tepkiye yenik düşmektedir
Ne tutabilirim havada başımı
Ne yaslayabilirim duvara
Arkada senin hayalin
Uçuşur buğulu gözlerimde
Kalbim çırpınır sökülmek arzusuyla
Söylemiştim değil mi sana
Bırakma bana diye
Hep son yolculuk gibi
Yeni bir acı vermekte ruhuma

Atınca kendimi trenden
Hep aynı yere ışınlanırcasına
Yine o banktayım
Ellerini avucuma alıp
Gözyaşlarımla karışık öptüğüm
Gidince gelmeyeceğini bildiğim
Ölümle yaşam arasında olanda

Hiç bakıyor musun acaba
Orada açmış ayrılık çiçeğine
Ağacın gölgesinde durmakta
Boynunu bükmüş,
Güneşi silmiş
Kışı bitmez baharı gelmez dünyasından

Farkında mısın onu sulayan pınarın
Gürül gürül çağlayışını
Sürekli beslenen onlarca koluyla
Çözülmemiş zehirleri
Çiçekten uzaklaştırma eyleminde
Acı dolu damlaların nüfuzunda

Demek buymuş beni çeken
Kalbimden dökülenleri
Sonsuzluğa taşırken
Hayatı pahasına terk etmeyip
Beni benden çok seven bir ben

Treni de,çiçeği de,seni de
Ben var etmişim
Sen beni her öldürdüğünde
Ben çiçeği boğarım
Çiçek çağırır treni çaresiz
Trense her yerde yaşatır seni
Hadi bir daha bir daha öldür beni