Duygu Teline Dokunamadı Mızrap

Kalabalıklar içerisinde
Yapayalnız bir âdem
Binlerce ses çarparken bedenime
Yalnız kendimle doldurduğum bir âlem

Ne bir şahit
Ne de bir tutanak cinayetime
Katlettiğim duygular
Davacı birer birer bedenime

Sanık sandalyesinde
Dört bir yanı sarılmış
İçi boş, âciz gövdem
Ve bir zabıt gibi dikilmiş
Yanı başıma sevgi, özlem

İnsanlık söz aldı yargıçtan
Kapitalist bedenler karşısında
Samimiyet dedi,
Biraz da sevgi katıksız.
Beton direkli bedenler
“Ne menfaat” dedi homurdanarak

Gülmek istedi birazcık tebessüm,
Rahmani bir vech ile.
Müsaade yok dedi hakim
Olabildiğince mekanik.
Asık suratlı yargıç ise
Ciddiyet diyebildi sadece
Dijital ses tonuyla

Sahi bir de gözyaşı vardı
Duyguların en candanı
O hiç uğramadı davaya
Kimse de onu çağırmadı
Ağlayan bir göze de rastlanmadı
Duyulmadı bir âh
Demek ki vicdan
Derinden ağlamadı...
Demek ki mızrap
Duygu teline dokunamadı.

12.7.2002