Duygu Kıyımı Şiiri - Nurşah Şenel

Dün gece seni sevdim
Kendini bir daha bulamadı bedenim
Kayboldum gece bozması karanlığın göğünde
Göğe savurdum duygularımı
Zaptedemedim içimde
Öyle mahzunlaştı ki ruhum
Yürümeyi unutup emeklemeye başladı
Konuşamadı
Göremedi
Sustu...
Suskun hali güneşlikler çekmişti çıplak ızdıraplarına
Acı çekmeyi sevmiş gibi duruyordu
Besbelli rol yapıyordu

Dün gece seni unutmayı istedim
Yüreğim işlevsiz nesnelere benzedi
Sokak lambasını andırdı bir an
Sokağı aydınlatacak takati olmayan bir sokak lambası...
Bir kömür sobasına benzedi yüreğim
Üzerinde kestanelerin patlamadığı,
Mutsuz aile belgeselinin yapıldığı bir evde
yana soba...
Soğuk, kendi başına...

Gece bitimine doğru yüreğime söz geçirdim
Seni unuttum
Önce sevip sonra bırakıp gidişlerinle dost oldum
Kapılarımı açtım
Yol verdim...
Ama son sahnedeki duygu kıyımına dur diyemedim....

Hali vakti yerinde bir yüreğin yalanla yamadığı bir
itiraf belirdi sabah uyandığımda
Ne seni unutmayı sevdim
Ne de duygularımın katledilişine seyirci kalmayı aslında....