Duygu Şiiri - Ahmet Özdemir

Bağlanamaz ne zamana ne mekana. Bir duygudur bu;
Bir sevgilidir,
Bir kardeş, bir bacı, abla, baba, ana!
Örneğin,
Parmakların saçlarında gezinir bir sokak çocuğunun,
Çocukların gelir usuna.
Kopuşunu duyarsın bir şeylerin
İçten içe, sızım sızım sızlar yüreğin.
Bastırmak istersin kanayan yarana.
Sarıp sarmalamak onu.
Bir duygudur bu. Duygu, güzel duygu.

Sen bilir misin Hazarbaba dağını?
Doruğundan doğar bir dolunay!
Aksi vurur Hazar gölüne.
Gölgelenir yıldızlar.
Bir tatlı titreyiş, sihirli hışırtı, kıpır kıpır
Işıkla suyun oynaşması.
Yansıması sanırsın çayda çıraların,
Harput’tan aşağı:
“Hop hop nanay nanay, nanay güzelim nanay…”
Ezginin mi kanatlarında yükselmekte ay!
Ezgiler mi senin benliğinde yaşamakta?
Bilinmez. Bilinen bir şey var;
Sürmeli gözleri anımsatır Elazığ geceleri,
Gözbebekleri ışıl ışıl, ama sır vermez oldum olası.

Uzakta;
Ağustos böcekleri kurbağalarla söyleşir.
Bir rüzgâr,
Kadife gibi okşar şakaklarını belli belirsiz,
Gül kokusu sarar dört bir yanı
Gonca dudakları mı, gül yanakları mı çağrıştırır kim bilir?
Birileri ile yaşamak arzusu ile yanarsın bu anı.
Ortak etmek birilerini durasıca zamana.
Melankoli diyorlar buna. Oysa;
Bir duygudur bu. Duygu, güzel duygu