Duygu Şiiri - Mustafa Hamiş

Kalede uçuk evde oturdu,
Yoksulluk onun yurdu,
Bulamazdı yakaçak kızmazdı su,
Vardı Hamiş Durdu.

Suyun kırağında oturur,
Dolma tüfeği elinde olur,
Günde beş kurt vurur,
Vardı temekçi Sadık.

Günller onu götürdü,
Pıçaklar yaptı övüldü,
Seferberlik yüreğinde közdü,
Vardı memişlerin Haci Mahmut.

Ulu camiinin ilk hocası,
Tarih kokan çarşısı,
Severdi onu pazarcısı,
Vardı Sefer hoca.

Pehlivanlığı dillere destan,
Yiğitler korkar ondan
Üzüm yerdi sandıktan,
Vardı çapar eşenin Durdu.

Camiilerin öten bülbülleri,
İnsana huzur verir sesleri,
Onları bekler minareleri
Vardı Sadık Duran Hüseyin amca.

Kale başında evi vardı,
Bakırdan dişler yapardı,
Gelen giden onu arardı,
Vardı dişçi Hasan.

Yemende gözler onu arar,
Kuvayı milliyeyi Afşinde kurar,
Atatürk onu sorar,
Vardı köftecilerin Şükrü efendi.

Yıllarca kesti koyunlar,
Onu arar kasaplar,
Severdi onu dostlar,
Vardı Hamiş Mamet.

Yanında büyüttü öksüzü,
Esnaflık onun gözü,
Yufka olurdu özü,
Vardı ganneli Veli.

Yıllarca söylenir verdiği vaaz,
Okuduğu kitaplar gözden kaçmaz,
Geceleri olur uyku uyumaz,
Vardı çakır hoca.

Camiilerde yaptı sohbetler,
Huzur içinde oldu gönüller,
Mühtü olmuş onu severler,
Vardı Kızali efendi.

Tahta minareli camii seni arar,
Cemaat seni sorar,
Kış yaz demeden koşar,
Vardı zoperlerin Ömer hoca.

Tadına bakar pekmez eksilir,
Üzümler sallarda temizlenir,
Damda teşlerde ayazlanır
Vardı Apanın memmet,

Afşinde yaşamış bu kişiler
Yaptıkları güzeldi her şeyler,
Unutmazdı gönüller,
Mustafa diler Allahtan rahmetler.