Duydun mu Şiiri - Oktay Avcu

Adı durduydu kendi duramadı
On sekiz yıllık ablamı da kaçırdılar
Bir taksi şoförüne verdi gönlünü
Külüstürdü arabası ve sarı
Kendi sarı bir adam
Her sabah evimizin önünde bozulurdu
Sanki başka yer bulamadı
Bıyıklarını burardı eniştem olacak o adam ablama
Önceleri ablam aldırmadı
Ben çocuktum ne anlarım
Kocaman kafasında incecik bıyıkların ne anlama geldiğini
Saçımı okşardı istemeden
Sonra hava olsun diye ablama gülerdi sarı sarı
Nerden bilirdim evine ekmek de almayacağını
Bir gün ablamı kaçıracağını
Bilseydim bir oyuncak tabancasıyla alnından vururdum
Ablamı her gün dövüp ikinci karısına gideceğini
Ablam taksiye kanmış direksiyon tutusuna şoför oluşuna
İnsan olmayacağını düşünmemiş
Ah benim kırmızı badanasız evimin bacısı
Sen mi buldun bu zırtapoz enişteyi bana
Çöpçüler her sabah süpürürdü kapımızı
Sırf bana güzellik
Hiç bakmadın hiç görmedin onları
Hışırtısını duymadın poşet artıklarının
Motor sesine uyandın da o donsuza baktın
Perdesiz pencerenin aralığından
Sırıttı göz yumdun yüz buldu
Teybini de açtı gıcırtılı sesiyle sana dinletti
Peki benim ne günahım vardı
Beni de arabeske alıştırdı huysuz herif
Eskiciler bile daha hızlı bağırırdı
Bahçemizin duvarından geçerken
Ah abla ah