Duydumki Ağlıyormuşsun.

duydumki;
bu kent vurulduğundan beri hep
ağlıyormuşsun
alıyormuşsun avuçlarına ölü serçeleri
ve sonra
kimliksiz halkımın hiç büyümeyen çocuklarının
ölü bedenlerine kilitleniyormuş bakışların
yankısı duyuluyor kaf dağından
yaktığın notasız ağıtların
yara
hep yara
yanaklarında yakılan ağıdın izleri
ondandır bugünlerde yağmurlar damla damla
hep yüzüme vurur.
ıslatır şakaklarıma düşen akları
üşütür yüreğimi
artık giyindiğim şiirler de ısıtmıyor beni
yalnız,yetim ve harabe
kentimin çerçevesine sokuluyorum çoğu kez
bilinmeyen bir dille sesleniyorum
ses vermiyor
yıkıntılara gömülen anılarım
sevgimden arta kalan bir moloz yığını
çığlıklarımın sessiz gölgesinde
bir çiğ tanesi gibi
sessiz sedasız yokoluyorum
ve;
ve sen,hala ağlıyorsun...

12 Nisan 2016