Duydum ki... Şiiri - Özkan Karaca

Duydum ki,
Güneşin keder terini damlattığı
Mevsimin nemli dudağında
Evleniyormuşsun...

Ah! ..
Acı pıhtılı kan döküldü mü gözlerine
Çünkü, o anda üzerimde ki yağmurlar kan atarak
Karanlığın şemsiyesi benliğimi kapatmıştı
Anlamını ve anılarını alarak
Kuyuların bakışına bırakmıştım

Sensizlik sessizliği yüreğimi yakan kor
Ruhuma saran düşlerin donukluğunda kar

Seni nasılda sevmiştim
Rüyaların boyasını ufuklara çekmiştim
Yüreğimin sevda dallarını sana itmiştim
Şimdi ise yağmurlu cinayetinle yoksun
Hayatımdan çekip gittin
Ruhuma taş yığılarak
Istırabın kırbacında tükendim

Zamanın penceresine sen görülürdün
Kalemimin tahtasında sen okunurdun

Bir vakitler seni,
Nasılda altın ufuklarda ısıtmıştım
Beynimi emen sevda süngeriyle fısıldamıştım
Düşlerimin üşüyen arazisinde seni işaretlemiştim
Sözlerimin dişleriyle, avuçlarımın kelebeğiyle
Senin gözlerini kafa odamda ısırmıştım

Hayatıma bir karabasan gibi çöktün
Yüreğimin kalabalığına yağmurunu döktün