…Duyamadıkların…! Şiiri - Gülay Morgül

Ben seni her özlediğimde
dilimden düşmeye hazır bir cümle oluyorsun, hiçbir zaman sarf edemeyeceğim
dibine vuruyorum yine anıların, her bir dokunuşa bir sevda dikiyorum
ve tadına alışmaktan korkuyorum

Ben seni her özlediğimde
tırnaklarımda kalan şehvetli bir sevdanın günahını kokluyorum
kanter içinde uyanışlarımı özlüyorum sana
yaşanmamış susuşlarıma bırakıyorum her şeyi ve canına okuyorum yalnızlığın!
sınır tanımadan yanında kaybolmak istiyorum
bir ölçüsü olmasın istiyorum susuzluğumun
dizlerimin titremesi geçmesin, çığlıklarım susmasın istiyorum
yollara mevzilenmiş adımlarımı sessizce gönderiyorum sürgüne bazen
başım dizlerinden başka yurt bilmesin istiyorum

Ben seni her özlediğimde
örümcek ağına yakalanıyor ayaklarım
gözlerine ulaşmak isterken kirpiklerine takılıyor aldanışlarım
yaşam belirtilerim azalıyor her çırpınışımda ki ağlasan döküleceğim zaten!
yağmalanır düşüncelerim bu gelgitlerde, hiçbir acı yokluğundan beter değil sevgili
kaç gündüzü daha yırtarım kavuşmak için sevdaya
kaç hasret biraz daha büyütür gözbebeklerimi
kavuşmaları özlerim, sarılmaları

Ben seni her özlediğimde
gün aşırı intihara kalkar telaşlarım; misafir olur suskunluğum yüreğime
duyulan sadece bir dalga sesidir, bir güvercin gagasının tıkırtısıdır değen toprağa
belki bir fincan kahvenin değmesi dudaklara
belki de bir annenin çocuğuna sarılması
bir ben değemiyorum sana / bu kadar hasret biriktirmişken varlığına

ki ben seni her özlediğimde
gitmek istedim senden ve kaç kez yandı biletlerim
ne kaçabildim gözlerinden nede kapanabildim düşünmeden dudaklarına
her aklıma geldiğinde, sırra kadem basıyor mantığım
gözlerine bakarken, gururumdan soyunup geliyorum sana

ne dün, ne yarın var aşkta sevgili
sadece adına mutluluk dediğim bir uğultu var kulaklarımda
düğme elinde yine de
ya duyabileceğin kadar aç sesini
yada herkese duyuracak kadar çok

çünkü ben seni her özlediğimde

varlığını biraz daha seviyorum...

GM – 2010