Duyacak Mısın İstanbul

İstanbul yalnızca bir gülüş gerek bana,
Eminönü kadar renkli,hüzünlü Üsküdar kadar,
İstanbul,hıçkıra hıçkıra ağlasam yaslanıp omuzuna,
Gözümden herkesçe sır olan yaşamlar damlar.

Bazen Kızkulesi tutar ellerimden,
Sarılır bana Üsküdar,dönüp de bakmam,
Bazı bazı yaşaran gözlerimle,
Topkapı'ya karşı ağlarım,
İnciler süzülür,ta yüreğimden.

Ey şehir! Sana acının müphem anahtarını veriyorum,
Bana adımı söyle,sana kim olduğunu söyleyeyim,
Böyle depderin izlerken seni Çamlıca'dan,
Hasreti kalbime gömdükçe gömüyorum.

Nedir sende bu ateş,bu yangın ne İstanbul?
Senden firak zor,senle vuslat zor,
İstanbul,gel yalnızlığıma sokul!

Bir anlaşabilseydik seninle,
Aynı sahile baksaydık,
Bir gün Ortaköy'den Boğaz,Hisar'dan bütün sen bir gün,
Haliç'ten yürüseydik,sen ve hüzün el ele,
Ben hüzün'üm İstanbul,
Hani ikiz kardeşin,
Öbür adı ölmenin.

İstanbul,sana büyük gelir benim yalnızlığım,
Üzerine giyemezsin,
Sen bir kale burcunda dalgalanan bayrak,
Ben bir papatya o burcun yamacında,
Göremezsin beni İstanbul,göremezsin! ...