Duy İnsanoğlu Şiiri - Nuriye Akyol

İbret al başına gelen belâdan
Her kıssada vardır, pay İnsanoğlu.
Gönüle vurulan perde Mevlâ'dan;
Her yiğit'ten olmaz bey insanoğlu...

Uzandığın yerde bekleme aşı,
Mecnun ol, yüce bir sevdayı taşı,
Durgun görünsede suyun akışı;
Germeden çekilmez yay insanoğlu...

Yaşasan belki yüz, belki bin sene,
Yaşamak istersin o kadar yine,
Dünyayı dolaşıp yerleşsen Çin'e;
Ölmeyince çıkmaz huy insanoğlu...

Çok yemekle doymaz aç gözlü nefis,
Yedikçe gönül'e çöreklenir is,
Karayla yan yana durur mu temiz?
Her ana doğurmaz tay insanoğlu...

Hayvan unutamaz bir tutam otu,
Kaymak üste çıkar, beğenmez sütü,
Teneke parlamaz değişse adı;
Şems gibi ısıtmaz ay insanoğlu...

Yaradan unutmaz asla kulunu,
Kul kendi nefsine eder zûlümü,
Son nefeste unut dünya malını;
Âmelin var ise say İnsanoğlu...

İlim meclisine atmadın adım,
Kabristana kadar geldi inadın,
Ateşe atılır kurumuş odun;
Bir fayda sağlamaz soy insanoğlu...

Hicranî söz bitti, az konuş derler,
Hâkk'a talim eder o yiğit erler,
Aşikârı görmez kalp gözü körler;
Her can veren ölmez duy insanoğlu...

Nuriye Akyol