Duy Çocuk Şiiri - Nuray Üstündağ

Ah çocuk
Sen milyonlarca yıl uzağımda
Bir gölge gibi aklımdasın
Görüyorum çocuk
Uzun yolların kaygılı kaldırım taşlarından
Bir garip dünyanın içinde akıp geçmekte olan hayatı
Umursuz gözlerle izliyorsun
Oysa nedenlerin sonuçları doğurmadığı
Tamamen sonuçların
Neden olduğu zaman vakit
Senin içindeki duvara bedenini çarptıkça
Çıkan gürültünün yıkımında kalbim
Bir çocuğun bakışları var o duvarın ardında
Bir kahinin sesi kulaklarında
Yıkamadığın duvarların
Ardını görme isteğini fısıldıyor kulaklarına
Her şeye rağmen
Sevmek ve sevilmenin mümkün olabildiği
Küçük ama güven verici hissini aramakta
Duy be çocuk
Uzanan eller kırgın ve sahte oldukça
O duvarların her iki yanında
Kırık bir bedene gizlenmiş acılar savrulmakta
Dur çocuk
Tüm yaraların asılı o duvarın ardında
Kalbin çığlık çığlığa bağırmakta
Ve unutma
Büyüyen bedeninde hapsolmuş
O masum çocuğun kulaklarına fısılda
Fısılda ki bahara düşsün mevsim
Güneş yüzü görmemiş goncalardan
Kuşlar selam getirsin
Ve unutma çocuk
Küçücük bir umut yeter
Karanlığa …