Duy Beni Anne Şiiri - Şemsi Hançer

Bedenine balta yemiş ağaç gibiyim
Yaralıyım ama yıkılmadım anne
Dost kapıları bir bir yüzüme kapandı
Çaresizlikler, çaresizlikler sardı
Her bir yanımı
Neredeysen duy
Duy da gel artık anne
Yoruldum anne yoruldum
Acılarımı içime atıp
Gözyaşlarımı hep sen gittikten
Sonra akıtmaktan
Çocukluktan beri hep aynı oyunu
Oynamaktan yoruldum artık anne
Hani arada bir bayramlarda çıkar
Sonra kaybolurdun
Beni gördüğün son anı hatırlar,
Hatırlarda üzülürsün diye
Mutluluk oyunu oynardım
Gidişinden sonra akardı gözyaşlarım
Ben hep o oyunu oynadım
Sende beni hep öyle bildin
Ne acılarımı ne korkularımı
Ne de çaresizliğimi bildirmedim
Hep güçlü hep mutlu
Hep öyle bildin beni

Geceleri korktuğumda
Yanına sokulup nazlanamadım ki
Saçlarımı okşayıp öpmedim ki
Ben hala o yıllardayım anne
Büyümedim büyüyüp de
Sensiz gecelerin sabahını
Yani on yaşımı
Yani kaçamak buluşmalarımızı
Hani gizli gelen mektuplarını
Sana sarılmanın cezasını
Unutmadım anne unutamadım

Kokuyorum anne kokuyorum
Korkuyorum ne olur bu defa
Duy beni
Şimdi hastane köşelerinde yalnızım
Gözlerim baksa da yollara
Bir dost göremedim
Yaralıyım anne yaralıyım
Yaralıyım da yediğim kurşundan değil
Vefasız dostların solmuş
Gülleriyle yaralıyım
Gel de yaralarıma merhem ol
Gel de yıllardır sakladığım
Kanlı yaşları sen sil
Ne olur bu defa
Duy beni anne.

06.04.2002