Duy beni ablam! Şiiri - Erhan Doğan

Ablacım,
Ne kadar oldu, tahayyül dahi edemiyorum.
Ama artık seni özlediğimi biliyorum.

Önce sen gittin bizden; telli duvaklı,
Sonrada ben kaçtım sizden; serseri gibi.
Evlendin, çoluk çocuğa karıştın.
Üç aslan parçası verdin bize,
O zümrüt kalbinden,
O tertemiz ruhundan akan
Üç nurdan damla…
Ya ben?
Hala neye yaradığını düşünmekle,
Hala varlık sebebini sorgulamakla
Ömrünü geçiren ben ne yaptım?
Hiç! Hem de koca bir hiç!
Bir de bu yetmiyormuşçasına;
Seni unuttum.
Ah zavallı ben!
Zamanı utandıramadım ki sana karşı,
Yenemedim işte adi vefasızlığımı,
Alamadım ayağımın altına edepsizliğimi.
Yazıklar olsun bana!

Ama şimdi…
Şimdi o kadar çok utanıyorum ki,
Ne zaman senle konuşmak istesem,
Ne zaman sana olan hasret ateşimi
Vuslat arzusuyla söndürmeye kalkışsam
Yapamıyorum.
Ya bana kızarsan!
Ya beni istemezsen!
Biliyorum; daha iki kötü kelamı,
Ya da hafifçe de olsa kaşlarını çatıp
Bana olan küskünlüğünü arz-ı endam etmedin bile.
Lakin mağlup oldum yüreksizliğime.
Yapamıyorum...

O ki; bazı hallerde içim dışıma taşıyor,
Ruhum ağır geliyor bedenime.
O zamanlar diyorum ki kendi kendime,
Aha şuracıkta olsa da ablam;
Taşımaktan vazgeçtiğim,
Hiçbir sözün işlemediği asi kafamı
Hakkına erişemediğim dizlerine koysam;
Bana, sıra sıra yapılıp boyna takılası
İnci sözlerini söylese,
Vakitsiz sonbaharı yaşayan saçlarımı,
Pamuk tanesi elleriyle okşasa diyorum.
Geçsem karşısına, döksem içimi,
Yetmezse, oturup bir de ağlasam,
O da kifayetsiz kalırsa eğer
Sıkı sıkıya sarılsam diyorum.
Ah keşke diyorum…

Çoğu kez derler abla;
Yakınır bana eş, dost.
Sitem ederler.
Kız gibi yetiştirmişler beni diye.
Ama nereden bilecekler ki,
Nasıl öğrenecekler ki seni taklit ettiğimi?
Senin bile haberin yokken bundan…
Sakın kızma bana, olur mu?
Hem senden başka kimi örnek alırım,
Kimi oynamaya çalışırım ben?
Kimi?
Yok…

Sana selamı eksik ettiğim,
Halini, hatırını sormadığım
O yılların acısına yazıyorum şimdi.
Olur da gözünün önüne düşerse,
Oku satırlarımı ablam!
Oku!
Oku ama asla sitem etme!
Deme sakın ‘’Neden bana yazdın? ’’!
Pişmanlığımın enkazından kurtulamam.
Ezikliğimi dolduramam o vakit.
Hem kime yazacakmışım?
Anama bir söz söylemeye gelmiyor ki!
Ne zaman konuşmaya kalkışsam,
Gözlerinden akıyor damlalar;
Conta yemiş musluk misali…
'' Adam ol, cudam olma! '' diyecek bana.
Yarime yazsam…
O bahsi hiç açma zaten be ablam!
Baksana! Burnumun ucu eriyip gitti!
O kadar çok sürttü ki kadir bilmez…
Benim anam da sensin yarim de sen.
Zifir saçlarına kurban olduğum ablam!
Seni çok seviyorum, çok!
Ablam!
Ablacım…