Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Allah ayırmasın...her zaman sev ve sevil bitanem....sevgi dolu tebriklerimle...
Mutluluk ve neşeyle
Hayatı dolu dolu yaşamak
Ancak bu aşkı kotarmaktan geçer
Bir tek seni seviyorum
Çünkü bir tek sen anlıyorsun beni
Vezgeçilmez bir tutkuyla bağlıyım sana
Duy da koş,gel artık bana
Güzel duygular yaşamak inan çok güzel ama seninle..
Aşkta böylesi kararlılık gerek gerçek sevgiyle yoğrulmuş güzel bir şiir yüreğinize sağlık arkadaşım
vazgeçilmeyen bir tutkuyla,
bağlıyım sana.
yüreğimle sesleniyorum
duy artık beni.
bu aşk ölümsüz,
hep sürecek.
arada hasret de olsa.
patlayan yanardağını,
söndürebilir misin.
içimde ki yangına,
erişebilir misin.
yüreğimde ki bu aşka
yetişebilir misin.
aşkınla kavrulan bedenim,
sensiz yapabilir mi
seni bukadar severken
unutabilir mi.
kimse ayıramıyacak bizi..
vazgeçemem sen den.
bu aşk,
herzaman bizimle
bir ömür boyu,
yüreğimiz de...
NEFİS BİR ÇAĞRI. EMİNİM DUYMUŞTUR. KUTLUYORUM MENEKŞE HANIM. SAYGILAR...
'bu aşk ölümsüz,
hep sürecek.
arada hasret de olsa.
patlayan yanardağını,
söndürebilir misin?'
Bu ne dern,ne büyük bir sevda gönüllere sığmayan.Bu yürekten çağrıyı duymayan sevgili zaten,böylesine temiz ve güzel bir aşka layık değildir Can Dost.Duygulu yüreğni ve etkili kalemini kutluyorum...
260-KADERSİZ ARİFE
Kaderi ağlamakmış,gülmedi şanstan yana,
Aylar hep kısır çıktı,hasret gitti ayrana.
Haftalardan vazgeçti,mutlu bir gün beklerken,
Arefeyi gördü de,eremedi bayrama.
Mutlu olası kader,düşmüş arsız Bayram’a!
Nazım İNCE
Duy artık söylemekten usandı bak şair Menekşe Gülay yorma artık ne olur dağlarda kalmadı haykıracak yanlızlığını anlatacak kalan bir fısıldama bir şiir bir mısra...
Bu güzellik ve sevgi dolu aşk şiirine tebrikler şairim
Kutlarım.
Mustafa Yiğit/Adana
keşke sevenlerin sesi bu kadargür çıksa
saygı ve sevgiyle
İbrahim Çelikli
bu sevgi haykıran dizelerden sonra,
duymayacağını sanmıyorum.
güzel şiirinizi ve yüreğinizi tebrik ediyorum.
sağlıcakla kalınız.
Anlamlı ve derin duygulu dize.
Bu şiir ile ilgili 11 tane yorum bulunmakta