Duy Anne Şiiri - Ebru Nil Özdoğru

Bir gece yarısı
Yağmur yağar,
şimşek çakar ve gök gürültüsü
kaçan uykumun üzüntüsü
Ve penceremdeki yağmur sesi,
belki karanlığın ezgisi

Ağlıyorum, ağlıyorum...
hıçkıra hıçkıra ağlıyorum
Bağırmak istiyorum
Bir başıma, yapayalnız AĞLIYORUM...

Anne, neredesin anne?

O, sımsıcak anne kokusu
sinerken simsiyah gecenin korkusu
bütün çocukluğumun koruyucusu.

Ve, annemi özlüyorum:
Yanımda olsan, elimi tutsan
koynunda, sımsıcak kucağında
bu gecenin karanlığında
dalsam pembe rüyalara...

Gece yarısı hayaller etrafımı sarar,
Gözlerim annemi arar,
Ve haykırışım anneme değil boşluğa akar:

Özlüyorum annem,
seni özlüyorum.
O güzel tenine
küçücük bir buse koymak istiyorum
Duy anne,
sesimi duy!
Tut anne,
Elimi tut!

Burada, çorak toprak suya hasret!
Kulağımda çınlayan tek sözün: SABRET…
Sabredebilir miyim annem?
Dayanabilir miyim birtanem?

Bekliyor burada güneşi sümbül...
Ölesiye siyah gecenin kucağında
yavaş yavaş açan BİR DEMET SARI GÜL
belki ayrılığın, belki hasretimin sesi

Duy annem,
Duy annem bitmeyen hasretimin sesini!