Duy Şiiri - Özdemir Aydın 2

Resmin asılı kaldı duvarda,
Ben ıssız şehir.
Yokluğun zühur ederken,
Gökyüzüne yazarım,
İsyan sözcüklerini.
Bir çizgi kalmazken anılarda,
Bir sanık,
Külünden bir sevda.
Kasırgalardan nasipli,
Deli poyraz,
Beni böyle bırak git.

Mecalim yok,
Kök salamam,
Gövdem üşür,
Betonarme arasında.
Avazım yankılanır,
Yosun tutmuş,
Eski taş duvarlardan,
Kahpe yanığı gecelerden,
Deli poyraz,
Beni böyle bırak git.

Kasılır gözkapaklarım,
Uyuşur bedenim,
Süngülü düşüncelerim,
Acı ruhum.
Tövbesi silinmiş,
Sevapsız defterim.
Dalına tutunmuş,
Rüzgara kafa tutan sarı yaprağım.
Duy
Nasılda acı çekerim,
Deli poyraz,
Beni böyle bırak git.