Duy Şiiri - Sevdal Polat

DUY

Yasak koymuşlar
Özgürlük kuşunun kanatlarına
Mavileri tutuklanmış
Bir gök çizmişler albatroslara
Gün doğumunun
Vurulduğu yerde
Çatlamış bölünmüş
Yüreği bulutların...

Kimyasal gazlar soluğunu kesmiş rüzgarın
Kendi göğümüzdeki hayatın
Kanı donduran ayazı dökülmekte
On dokuz aralık sabahına,Duy

Gayrı külrengi bulutlar ıslatmaz
Ölüm odalarına sürüyorlar
Dağlara sığmayan yüreğimi.

Dört duvardan öte yaşam yok
Güneşimi çalıyorlar
Ayın şavkı düşmez gözlerime
Kimse bilmez nasıl öldüğümü,Duy

Bizden olmayanlar kuşatmışlar sokaklarımızı
Onurlu bir yaşamın görkemine düştük diye
Kanatıyorlar ağrılarımı.

Bir başka baharı örgütlüyor umut
Koklamaktayım baharı
Polensiz döllenmekte çiçeklerim
Yine tomurcukta dalım Duy

Sokaklarda adam sende cinlik
Kaldırımlar boyu duyarsızlık.
Gün ışığına hasret yüzlere
Kapkrpa haykıran peçe gibi asılmış utanç.

Şimdi
kendinden olmayan
renklerin ardından koşanlar
yaşamakta
soluğumu yitirmiş sokaklarda,Duy

Ar damarsız bir vaktindeyiz zamanın
Fitilsiz ateşlenir anaların yüreğinde barut

Rüzgardan yine haber yok
Gün doğumuyla tutuklanmış seher yeli
Dağlar duymaz çığlığımı
Çıplak duvarlar gelir üstüme
Sessizce boğar
Dudaklarımdan dökülür son nefesim
Bir tek isyanım kalır yarına
Yeniden örgütlemek için Alanları Duy..

Temmuz 2001 Abdullah Oral