Duvarların Ardı Şiiri - Gonca Yıldırım A ...

Hergün biraz daha bitiyor ömrümüz
ve hala geçen günlere ağlıyor,
gidenlerin ardından döne döne yanıyoruz.

Kapatmışsın kapılarını yine,
kilitlerin ikilenmiş, üçlenmiş...
Elimde demirler kıramıyorum
sırt çevirmiş, duvarlar çekmişsin
Çıksam çıkılmıyor
açsam açılmıyor
yumruklarım yetmiyor bir 'tık' sesine.
Tuğlalar, kapılar yetmemiş
tel örgüler çevrelemiş dört yanını.
Kanıyorum, kanadıkça ağlıyor, ağlıyorum.
bir gözyaşım içime, diğeri yanaklarıma akıyor
O da az gelmiş
hendekler açmışsın ruhunun dört bir yanına.
Her seferinde ya içine düşüyor,
çırpına çırpına boğuluyorum ya da
aç hayvanların elinde parçalanıyorum.

Vazgeçmek, tükenmek ya da çekip gitmek
inadına,
her gün yeni bir 'Prometheus' doğuyor gün aydınlanırken.
Varsın leş kargaları önce yüreğimi
sonra ruhumu alsın didikleyerek.
Biliyorum sen ordasın
duvarların, kapıların ardında,
tellerin, hendeklerin ötesinde.
Biliyorum ağzına mühür basıp
bir zindana kapattığını benliğini.
Seni, beni, her şeyi bir duvar dibine gömdüğünü.
Biliyorum mücadelesizliğini, yenilmişliğini
vurdumduymazlığını ve de pes edip gittiğini...
Şimdi değil be ruhum!
Bende bu alev topu yürek oldukça
daha çok bacadan, tepeden aşarım burçlarını.
Kolay mı kurda kuşa bıkmak seni?
Ellerimle yoğurmuş, yoktan, hiçten
var etmişim seni...

20.03.2006