Duvarları Üzerime İtiyorlar

Duvarları üzerime itiyorlar
Nefes alamıyorum
Bu naylon odanın içinde....
Dudaklarımdan dökülen kelimeler
Gözyaşları kadar tuzlu
Güneş ağlarken dahi
Bulutlar el sallıyor ruhuma
Sen ki yüreğimi zincirledin
Lanetler yağdırıyor avuçlarıma
Belki dediğim herşey
Domino taşları gibi
Devriliyor ardı sıra
Aynada gördüğüm yüzü
Tanıyamaz olmuşum ama
Bilen yok
Ayaklarım taşımıyor ruhumu
Sahte elbiseler var üzerilerinde
Hortlamış tüm duyguların
Gülmeyi mi çok görüyorlar
Gülmeler mi çok görüyor
Titreyişlerin son buluşu
Bedenin istirahatında saklı
Başucunda duran
Benim çocukluğum
Ruhumu yolcu ediyor
Bir dudak izi var anlımda
Çatlamış kurk toprak gibi
Bi aç kalmış umarsızlığa..