Senin penceren vardı
her akşam dizinin dibine yatırdığın
her sabah
karşıda zambak gibi açardı
ayrılamazdın camın önünden
cam güzelim güne güneşe karşı
benimki bahçeye bakardı
havuz fesleğen hüsnü yusuf kokardı
rüzgarıferahlatırdı içimi
akşam olunca
penceremi mehtaba seyre bırakırken
çocuk ağlardı
akardı sütüm mavi mavi
duymazdın
yer oynasa
gök ağlasa
bir geceydi
cam çerçeve bütün pencerelerimiz
kırılıp döküldü
yerle bir oldu
duvarsız kaldık
penceresiz
orta yerde
ve üryan
27/Nisan/2012/Cuma/Ankara
Yüksel Nimet ApelKayıt Tarihi : 27.4.2012 15:17:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!