Duvarın Arkası Şiiri - İbrahim Ozan Vural

Zirveye, ramak kala tükendim.
Belki de zirveyi beğenmedim.
Zafere, bir adım kala pes ettim.
Çünkü gönülleri fethettim.

İsteyip yapamadıklarım oldu.
İstemeden yaptıklarımda.
Gecelerce uyumadığım oldu.
Sabaha dek sayıkladığım da.

Bazen bir kancığı sevdim ama
Bir kahpeyi, asla.
Geçmişi unutmayı öğrendim de.
Geleceği düşünmemeyi, asla.

Bağıra bağıra şarkılar söylerdim.
Nedense sonra hep susardım.
Bazen ağlamaklı olurdum,
Kendimi zor tutardım.

Özlem bana koymaz sanırdım...
Hasret neymiş öğrendim.
Bakmaya kıyamazdım...
Baktığın her şeyi mundar ettin.

Geçmişin, yalnızlığında kaybolmuşum.
Yarınlar, hiçte ışık tutmuyor.
En dolambaçlı çıkmazlardayım.
Yolun sonu, hiçte görünmüyor.