Duvardaki Takvimin Öyküsü

1/:
Yazıldım yaprak yaprak,
Desteledi bir el beni tomar tomar.
Kolay gele bilgisayar...
Genç bir dizgici harf harf...
Parmaklarının ucuna yansıdı,
Yüreğindeki üretkenlik sevinci.
Oluştum sözcük sözcük
Cümle cümle örüldüm.
Yanlışımı düzeltti.
Saçları ak ve kalın gözlüklü bir amca.
Tamam olmuştum kanımca.
Ama yanılmışım galiba
Yolculuğumun üçüncü durağı,
Koskocaman bir ofset matbaa.
İş bilir ustabaşı ve çalışkan kalfa!
Elleri yağlı minik çırak merhaba! ...
2/:
Hamarat insanlar eliyle,
Fotoğraf kartına çekildim.
Sonra döküldüm asitli kalıplara.
Hala aklımda, unutmam asla
Çelikten merdaneler arasında,
Ezim ezim ezilmişim,
Basılışım ak kağıtlara.
Sonra sürülüşüm keskin bıçaklara.
Birken bin olmuştum.
Sona yakındım artık.
Verildim tel dikişe.
Bir çırak eliyle dikildim: Tık tık!
Cildim sağlamlaştı
Çünkü sırtım tutkallara bulaştı.
Paketledi bir el beni.
Son görüşüm oldu ikiz kardeşlerimi.
Kırmızı bir kamyondu sırtlanan beni.
Ardından uzun yollar...
Geçti sırtımızdan yağmurlar ve karlar.
Bir sabah... Sonunda ulaştım menzile.
Ezile, büzüle indirildim aşağı.
Raflardaki yerimi yeni almıştım daha.
Afacan bir küçük ile,
Babacan bir büyük,
El ele girdiler dükkandan içeri.
Dediler: 'Alalım şu takvimi! '
Böylece tanımış oldum sahiplerimi.