Duvardaki Resim Şiiri - Oğuz Alp Yüksel

Şimdi yapayalnızım kuytu bir köşede,
Karşıda harabe bir ev, yanında birkaç ağaç,
Sonra bahçenin kapısı, az ileride büyük bir duvar,
Yaşlı bir nene su kaynatıyor eski bir tavada,
Altında yanan eğsiler, beride bir yığın kömür,
Titreyen ellerime,
Tutmayan bacaklarıma can geldi aniden,
Bana bakıyor gördüm seni kırık pencerenizden,
Sonra gözümün önünden bir perde gelip geçti,
Ve gözlerimden senin için boşalan iki damla yaş,
Ayağa kalktım,
Anladım hayal kurduğumu,
Sarmaş dolaş yaşlı nenenin yanına gittim,
Önce güldü,
Sonra susup bana bakmaya başladı,
Bakıyordu,
Çünkü üzerimde yırtık bir gömlek,
Bacağımda yamalı bir pantolon vardı,
Saç-baş birbirine karışmış, sakallar uzamıştı.
Açlıktan başım dönmeye başladı,
İçimden “beni bu hale koydu” deyip bir kömür alıp
Toprağın düzgün yerlerine basarak duvarın dibine vardım,
Yüksek duvarın çürük tahtalarına resmini çizmek isterken,
Küçük bir çocuk geldi yanıma,
Ne yaptığımı sorup elimden tuttu.
Ne kadar şirin ne kadar tatlı bir çocuktu.
Yeşil gözleri adeta ışık saçar gibiydi.
Başıma gelenleri ben anlattım, o dinledi,
Sonunda arkadaş oluverdik onunla,
Beni evlerine götürüp,
Yarım ekmekle biraz su verdi,
“Al ye bunları” dedi tatlıca gülümseyerek,
Şimdi karnım toktu, biraz kendime gelmiştim,
Hatta bu çocuğu da çok sevmiştim.
Aynı duvarın yanına birlikte gittik,
Yaşlı neneden aldığım kömürü alıp,
Yıllar sonra hayalimde kalan simasını,
Gülümseyen bir tavırla çizmeye başladım,
İşimizin bittiğinde bir hayli yorgunduk,
Afacan “Ne kadar güzel oldu, gerçekten böyle güzel miydi? ” diye sordu,
Kısık ve mat bir sesle,
“Evet, çok güzeldi” dedim,
Yumuşacık, pamuk gibi elleriyle ellerimden tutarak,
“Nur İçinde yatsın” dedi.