Duvarda çentikler Şiiri - Ali Yeşil

en zorba,en haksız halimle
tutuyorum nefesimi,
aldığımı  son anına kadar.
hüküm giymiş, üstüne eğreti elbisesiyle
masum bir tutuklu çaresizliğiyle.

ne yana dönsem eskilerden kalma duvar
kim atmışsa atmış gün sayısı kadar da çentik var.

çevirip başımı ne yana baksam,
sevgili sadakatiyle yanıbaşıma karanlık uzanıyor
ne acı,
kime kimi sorsam,
doğma büyüme buralı birine
hepten yabancı oluyor bana,
hatta tuhaftır kendine bile.

işte şurada
bir zaman önce biri su içirmiş olsa gerek
kendisi özgür,
gölgesi mahkum,
pecere taşındaki şu çiçeğe.

bitmedi...
paslı,
yağ yoksunu kapılar gıcırdayarak kapanırken çiçeğin gölgesine
gardiyanlar da faillerle birlikte sabahı özlemekte.