Duvara rüzgara dağlara Şiiri - Zeynep Beşen

sana gelme diyen bir sevildiğin var,
canım yanıyor mu bu durumdan yanıyor,
ama gelme,
canım gitsede ki gidiyor an be an gelme!
kaç kişiyi daha öldürmek istediğimizi görmek istemem.
iki kişi yeter, iki ceset iki yürüyen yeter.
bir adım gelsen kaç kişi evinden edilecek onu hesap et.
iki kişi ölmüş ötekilere ne ama bize çok şey.
ikimiz en çok ikiz olan huyu bu,
bizden çok başkaları için yaşamak,
bu yüzden seni anlıyorum biraz.
bu yüzden kendimi sevmiyorum biraz.
biz öldüremiyoruz incitemiyoruz ama boynumuzuda bıçağın altına koyuyoruz.
bize buluşamamak müstehak.
ağlarım sızlarım kime ne!
söyle onlara buna bari karışmasınlar.
bak herkesin kaç canı var bilmiyorum.
benim sana milyon canım var
her gün birini yokluğunda kurban ediyorum birgün kabul olur inancıyla.
seni hiç çağırmıyacağım,
seni her zaman seveceğim,
atalarımı bile karşıma almışlığım var benim.
en son durak sendin.
damarım sendin işte hani o canın en son çıktığı yer varya o yer sendin.
seni kendin gibi seven biriyle tanışamamakta senin kendi cilven.
sana gel demeyecek olan biri tarafından sevildin.
seni ötekiler gibi öldüremezdim.
beni onlarla karıştırma tamam mı.
şimdi sadece rüzgara dur,arada güneşe selam söyle yeter.
sonsuzluk mu evet var.
ama ben gülün dikenlerine de katlanmak istemiştim
hepsi bu.
bunları anlaya bil diye yazmadım..
nasıl sevildiğini yüzüne vurmak değil maksadım.
kendimi anlatmak gibi bir telaşım yok benim.
seni anlamak içinde hiç yorulmam bilirsin.
olduğun gibi güzelsin bizde.
hiç değişme kendin kal sende,
seni sevdiğimiz yerlerin böyle güzel.
ve bu arada sen dünden sevmelerim,
sen ötelere ertelemediğim
ben kafir değilim,hiç bir ayrılığa inanmam.
duvara rüzgara dağlara konuştuğum yer sensin.
beni sorma beni unutama.