Duvara Karşı AŞK! Şiiri - İsa Yılmaz

zamanın birinde kimsesiz bir adam
yaşarmış kimi kimsesi olmadan
hep bir dostu, arkadaşı olsun istermiş
kimlerin peşinden koşmamış ki
kimlere yalvarmamış ki aşkına cevap versin diye
bazen seven çıkmış, hem de delicesine
ama terk edip gitmişler öylesine

adam sadık bir yar bulmuş yıllar sonra
mavi kıvrımlarla akan bir nehre sevdalanmış
sarp kayalıkların kenarından gürül gürül akarmış nehir
adam her gün gelir yüreğindeki en güzel sözcükleri
haykırırmış tüm sevda şiirlerini
nehir de aynı mısralarla karşılık verirmiş adama

nehir ile adamın aşkı yıllarca sürüp gitmiş
bir gün adamın biri gelip aşığa sormuş
bu büyülü aşk sözcükleri de kimin için
görünürde kimseler de yok hani

aşık, adama nehir ile arasındaki aşkı anlatmış
saatler geçmiş, ama o hikayesini bitirememiş
adam hiçbir şey demeden aşığın yanından ayrılıp gitmiş
hem nasıl desinmiş ki, sana nehir değil
karşıdaki kaskatı kayalıklar aşık
yani hiç kimse
sen kayalıklara bağırmışsın sadece
kendi yüreğinin akisleri ile avunmuşsun…

bazen aşk kayalıklara bağırmaktır
karşıdaki seni hiç sevmez
ama sen öylesine seversin ki
o kadar büyük bir aşk vardır ki yüreğinde
kör olmuştur gözlerin
karşındaki insanın seni sevdiğini sanırsın
oysa sesin bir duvara toslayıp sana geri dönmüştür
ve aslında hiç sevilmemişsindir…