Duvar ve İnsan Şiiri - Selahattin Yetgin

Derinde susar en çok insan
Yaslanıp karanlığa ansızın
Çoğalır cesaretin kabında
Sustukça anlam da kazanır
Kaybeden hep yalnızlıktır

Engininde konuşur insan
Çığlık eker kendi gölgesine
Nesneler mevsimleri bekler
Sustukça da asildir ah insan
Konuşan en çok aymazlıktır

Dost arar üzülünce insan
Kendi ruletini çevirir vakit
Gölgeler kaybolur uzaklarda
Dingin bir yağmadır unutuluş
Devrilen ardına düş batımıdır

Kapatır kapıları üzerine insan
Gülümser o duvarlara safran
Kangren bulutları okşar elleri
Sarılır en çok kendi gölgesine
İnsan aşkı ağırlayan hancıdır

Selahattin YETGİN