Dut ağacının gölgesi Şiiri - Yorumlar

Her gün o dut ağacının gölgesine oturur, sessizce saçlarını tarardı nene. Tarağa yapışan, dökülen saçlarını itinalı bir şekilde toplar, hep bir torbaya doldururdu.

Kabullenmişliğin en doruk noktasında olan bir nineydi o. Neden dökülen saçlarını topluyorsun dendiğinde, zoraki bir cümle alabilirdik, dudaklarından.-"Sıratı geçerken ipim olacak bu saçlar benim “derdi.
Hepil, derdi kocasına anlamını bilmediğimiz bir kelimeyle. Hepil derdi “Bu saçları mezarımın içinde yüzüme örtün. Vasiyetim bu benim" derdi. Hepili öfkelenirdi de o hep bilindik narasını fırlatırdı ortaya. Küfürler ona keza. Ama duymazdı onun ne dediğini köseli nenemiz. Yıllarca ölümü beklemekle geçen bir hayatın ahiret mutluluğuna adanmış bir ömürdü onunkisi.

Hiç yaşamadığı hayatına sığdırdığı çocukların dertlerine adanmış bir ömür, geçip gitmişti işte böyle.