Düşüyorum tutunmaya Şiiri - Gökhan Zincir

her şeyi unutuyorum yeniden
hiçbir şey bilmiyorum
beyazın yaşama en arsız tonunda
sübyan bir kağıt boşluğu bırakıyorum aklıma
gidiyorum.
şahane bir vadi
mucize bir orman
varkalışa doğru, dosdoğru…
eleği geniş sabrımda süzüyorum dünümü
çıkınımda külçe külçe parlak anı
yanımda insanlarım
parmak izime bulaşmış, benden ayıramadığım insanlarım…
sakinim
ve yeni doğmuş
belleğe hazır hatıraların büyüsünde ilerliyorum
müzik ruhumda dans ediyor
yolum geniş, göğün yedi katı da ayakucuma inmiş
tanrılar gülümsüyor
değişiyor milatlar

her şeyi unutuyorum yeniden
hiçbir şey bilmiyorum
yürüyorum batıklardan uzağa
okyanusların derin ferahlığı
tenimde yosun tutmuş bağlılıklarım
simli bir kar küresinin içinde yağıyorum ışıl ışıl
toprağımda amber kokusu
acelesizim
üstelik henüz başlamış
sesleri bırakıyorum tüm fısıltıları tınıları
bulutlara sarmalanmış bir zirvenin en yükseğinden
anlamın uhreviyatıyla üfleniyorum
sayıklamadan hiçbir ezber sözü
neyden ayrılıyorum huzurla
yanımda insanlarım
parmak izime bulaşmış, benden koparamadığım insanlarım…
yaşıyorum
hatırlıyorum hepsini yeniden

27 Nisan’06