Düşüyorum Şiiri - Emre Tün

Tut,
Düşüyorum...
Uçmaya çalışırken aklıma geliyor,
Kanatlarımın çoktandır kırılmışlığı...
Belki de biraz unutmuşluk var içimde uçmaya dair.
Bilmiyorum,
Tut...
Düşüyorum.

Her yazdığım bir öncekinden bir kelime taşıyor.
Hepsini okusan yine de bir hikâye etmiyor.
Uçmaya çalışırken aklıma geliyor,
Kanatlarımın çoktandır kırılmışlığı...
Dedim ya, unutmuşluk var içimde uçmaya dair.
Bilmiyorum,
Tut...
Düşüyorum.

Hiç gördün mü bir kuş yüreği?
Bir kuş yüreğinin cesaretini,
Belki de beyniyle yüreğinin arasındaki büyüklük farkından gelen
Vazgeçmeyişini?
Bilmiyorum...
Tut...
Düşüyorum.

Tutsaklığı rededer gibi,
Kısılı kaldığında,
Bulamasa da açık pencereyi
Ulaşmak için güneş sıcaklığına,
Veya beyninin bilmediği, yüreğinin yetmediği bir sebepten,
Ama teslim olmadan,
Vazgeçmeden,
Tekrar, tekrar ve tekrar...
Kanadı kırılana, camda izi kalana,
Yüreği durana kadar...
Tekrar ve tekrar...
Vurur, kendini vurur, vurur.

Kaybedemezsin ki kazanmadığını...
Olursa güzel olur...