Düşüyorum Şiiri - Serhat Fidan

Düşmüşüm gaiplik yoluna
Yönümü kaybetmiş bulamıyorum
Dört bir yanım karanlık
Dört bir yanım yalnızlık
Dönüyorum dolaşıyorum bulamıyorum kendimi

Yuvarlandım dünya denen yokluğa
Hayat buldum
Dirildim
Yok oldum
Çaresizlik mevsimlerinde

Dönüp dolaşıp başa geliyorum
Her yanım zifir
Her yanım yokluk
Bir döngüde yok oluyorum

En çok seni aradım
Kaybettiğim seni
Adını bile anamıyorum
Bu ölüm yuvasında
Adın geçtimi sende yok olucaksın biliyorum

İçimde büyüyen
Bir korku imparatorluğu var
Ne ben hüküm edebilirim ne o
Nurdan nur
Güneşten bir ışık
Sihirli bir şey arıyorum bu karanlıkta
Her taşın altından ismin yankılanıyor
aynada yansıman
Çarpıyor ıssız kentlerime

Soluk alamıyorum bu karanlıklar çukurunda
Uzanıyorum sana
Uzanıyorum kaderimize
Avuçlarımdan kayıyor kaderim
Ellerimden düşüyor umutlarım
Bilmem kaç yüzyıl geçicek bilemiyorum

Dönüp dolaşıp aynı yere geliyorum
Gözlerinin boşluğunda
rotamı kaybediyorum
Bir kaybedilişin hikâyesi belkide bu

Ne sonlara gidebiliyorum
Nede başlangıçlara
Evrenin herhangi bir yerinde
Kara deliklere savruluyorum

Toz zerreleri andırıyor seni
Varlık yokluğa dönüşürken
Yokluklar ismin baş harflerini alıyor
Düşüyorum bir uçurumdan
Savruluyorum yarıkların içinde hapsediliyorum

Savruluyorum karanlıklara Yokluklara
Belki seni bulurum diye çırpınırken
Kalbim duruyor
Gözlerim deki ışık bile yok oluyor