Düşüyorum Şiiri - Kerim Özkara

Henüz girdim atmosferden.
Dünya ne güzelmiş ekzosferden.
Soğuktu bedenim ısınmaya başladı tenimden.
Düşüyorum...
Toprağı özledim diye bak nasıl nazlandı?
Bir katman daha geçtim, rüzgar hızlandı.
Yaklaştıkça elbiselerim parçalandı.
Düşüyorum...
Gitgide hızlanıyor rüzgar, yüzüme vuruyor hatalarımla beni.
Sevmiyorum zaten rüzgarı kokunu benden götürdüğünden beri.
Tenimi acıtmaya başladı rüzgar, şu görünen mi kavuşma yeri?
Düşüyorum...
Neyse ki vuslata az kaldı.
Tenimi bir acı alev aldı.
Dışım yandı ama içimi bir ürperti aldı.
Üşüyorum...
Nihayet bedenim toprağa kavuştu.
Uzun ve acı dolu bir düşüştü.
Sevdiklerim etrafıma üşüştü.
Ama ne oluyor Hala düşüyorum...
Bedenim tut beni,
Toprağa kavuşunca biterdi hani?
Ne oldu da bu düşüş yerin dibine itti beni
Düşüyorum...
Bedenim alev alev içim üşüyordu.
Şimdi ruhumu kahreden bir alev sardı.
Bildiklerim, gerisini anlatmada aciz satırlardı.
Yardım et Allah'ım ruhumu cehennem sardı.
Düşüyorum...