Düşüyormuş Gibiyim Şiiri - Emine Sönmez

DÜŞÜYORMUŞ GİBİYİM

Şafaktan şafağa, bir yıl sayarım,
Asırlardır, yaşıyormuş gibiyim.
Kederimi çile - çile sararım,
Sonsuzluğa koşuyormuş gibiyim.

Başlarını, duman bürüyen dağlar,
Yol vermezsin, hasret çekenler ağlar,
Anılarda kaldı o eski çağlar,
Hasretinden, üşüyormuş gibiyim.

Geceler mekânim, görünmez ışık,
Boşa sallıyorum gönlümde beşik,
Bülbül güle aşık, ben sana aşık,
Doldum - doldum, taşıyormuş gibiyim.

Tabiat yeşerdi, bahardır derler,
Yüreğimde açmaz oldu bademler,
Yıllar geçti, neden dönmez gidenler,
Cehennemde yaşıyormuş gibiyim.

Hazan geldi, sararıyor yapraklar,
Bizi de bekliyor kara topraklar,
Anladım, halimi sormayacaklar,
Benzim soldu, düşüyormuş gibiyim.