Düşüyorlar işte Şiiri - Özgür Günsay

Bir bir düşüyorlar işte.
Yağmur gibi, çığ gibi, gözyaşı gibi
İnsanlar, lisanlar, inanlar...
Yaprak gibi düşüyor işte dostlar
Ha söz söylemiş düşmüş, ha da düşerken söylemiş
Bir karayılan gibi buluşmuş toprakta
Eline aldığı bir damla gözyaşı ona tek hatıra
Düşüyor insanlar, düşüyor yılanlar, düşüyor yıllar.
Yaprak gibi düşüyor işte
Düşüyor dostlar!
Elleri bağlanmış koca koca akrepler
Bağlanmış işte okunmaması için duası dillerde
Bir ses geliyor ağaçların kabuğunun içinden
Adını yaz, yaz ki unutmasın her çarptığında
Ve ismi yankılanır kalbinin odacıklarında
Sayıklanır adı çirkef dudaklarda
Gökyüzünden bir bir o düşer, birer birer indirdiği tane gibi.
Kirli olan insanlık yıkanırken, heykeller yontulmaya koyulur,
Ve sen kokarsın bütün burunlarda
İçine çekse seni bütün insanlar
Solusa seni bütün çiçekler
Hangi ölüm, hangi çile hangi çiçekte çekilirler
Düştü birer birer hatıra gibi şimdi adın
Sen, Sen öyle ki her gece anılırsın
Sen tek ağladığım kadın
Sen inandığım en güzel rüyaydın
Anlamazsın beni, tanımazsın ki beni dediğin gibi
Düşersin işte bir yaprak gibi
Düşer o dostlar benden
Düşen hangi şeyin kıymeti kalır ki
Tek bir sen kalırsın senden geriye
Kurban edersin kendi ellerinle kendini
Benim kalbimdeki ölüm döşeğine
Mızrak gibi tek tek saplanır bütün dikenler
Dikendir ki senden geriye
Ne kaldı yıkık kabede inançlar hâlâ değil yerli yerinde
Sütunlar hâlâ şahit arıyor kendine kendinden
İncir kuşu kul olmuş güle
*Düşüyorlar dilden, gözden düştükleri gibi*
Görünmez olmak isteyen seni bildim
Bilirim görmez seni benim gözümle kimse.
Adın düşer, gözlerin düşer bir bir ama şarkıların kalır dilde