Düşüyor Sonbahar Şiiri - Efsun Mavi

Uzak ve karışıksın
bütün bütün yuttuğun acılar benim
gece uykusuzluklarının buharı tütüyor gözlerimde
hayata tutunduğun yerde ben,
kayboluyorum, haksızca yine.

Dar bir nefesle kondum yüreğine
çatlıyordum soğuktan
ismindeki merakın sorgusuna itildim
deli gibiydim
ve bitkindi yüreğim
yoksundu sıcaktan.

Yalan bir oyunun kölesiydi sözlerim
bir rüyanın saklambaçında buldular beni
kaybolmuştum oysa ben
ruhumun yarısı sen
kalamazdın benimle.

Kaç sonbaharı düşürdün bakışlarından
doğmamış sabahın çığlığı kaç kere vurdu alnından
korkma sarıldığın boşluklardan
uzak sanırsın beni
dokunamayışım kahrımdan.

Resimden kalma bir yanılsama bu
biraz hüzün, vakitsiz açlığa kazınan
biraz kabus, sanki yoksun gibi (sanki varsın gibi)
ve sisler arasında ihtiyar adım bir mutluluk
yokluğunda yine her yer aynı cehennem,

yine tükeniyorum içinde acıya sürgün,

tut ki duanın ellerinden,

gölgem düşsün ayaklarına bir gün.