Düşüş Şiiri - Abdullah Oral

DÜŞÜŞ

dilden yuvarlandıran devinim
işgalçisi efil esen rüzgarın
yüreğin sahrasında
vahasına kavuşan bedevi gibi,

elle tutulamayan öncesizliğin
sonrasında kendini aşmanın.
Kurtulma çabası var, ama neden;
düşmanlık kaynağında farklılığın

onca ödenen bedelden sonra
orda kalan bir özsevgi
paylaşılma umudunu ne yapmış
ister mi yalnızlığı kendisine

birliktelik ve ayrılık neyi anlatır
istenmeyen öznellikler kaosunda
ve umut katılaşmışsa bakışlarda
zor yürümek geleceğe şimdiden

gene düşürür dilinden özneyi
sevda kokulu şiir yağmuru.
bize soramadığı anın
yıldızları yağıyordur durmaksızın.

Mart 1992