Düşüş Şiiri - Ozan Oğuz

Boşluğa düşüyorum gittikçe
Yere çarpmama ne kadar kaldı bilmeden
Karanlığa gömülüyorum onu düşündükçe
Dünyam alevler içinde
İçimi sarpasarmış öylece.

Aşk üzerimde bir esinti gibi
Ama sadece alevi çoğaltıyor.
Sadece o geri alabilir her şeyi
Ve geri verebilir bana
Bu kısa zaman içinde kaybettiklerimi
Tam kazanmak üzereyken yeniden;
Tam da içimin yangını dinmişken

Yağmur dindirmiyor acılarımı
Karanlık üzerime çökmüş bir gölge gibi
Çığlıklarım içimden,
Ve bitiş gözüktü sanırım
Bu yangının sonumu yoksa
Ve son yazdığım şiir mi?

Duygular hapsolmuş içimde
Her aldığım nefeste o var
Ve her bir sözünde
Başka bir ben bulduğumda
Her gün biraz daha inciniyorum
Ağlayamasam da, uzaklaşamasam da
Hissediyorum
Ama biliyorum ki bu şekilde yaşamaya mecburum
Ama bitiş gözüktü
Ve aldığım nefeslerin son olmasını umut ederek
Bilinmez bir yola doğru
Devam ediyorum
Ve hayat beni sürüklerken umutsuzluğa
Tutunacak bir dal arıyorum

İçimden silip atmak istiyorum onu
Ama bu imkansız görüyorum.
Acıtan kalp kırıklığı değil
İsyanım kendime sadece
Kızgın değilim kimseye
Her yeni doğan günün,
Hatıraları arattığı
Bu eksilen hayata
Artık ben de...
Veda etmek istiyorum:

Ve tutunuyorum alevden saçlarına...
Zihnim yıkanıyor geçmişin buğusunda,
Ve bir berraklık anında:
Güzel anıları hatırlıyorum...
Devam ediyorum yarının ışığında...