Düşüp Kaldığın Yere Bırakmışsın

yatağını, yorganını evde bırakmışsın
ekmeğini, suyunu sofrada
bir çakmak birde sigara çıkmış cebinden
belli ki avuçlarını ısıtmışsın kış günü
sigaranın ateşini savururken rüzgara
düşüp kaldığın yere bırakmışsın külünü

eski güzelliğiyle saklamışsın gözlerini
sessizce vedalaşırken gün ışığında
uykunda güler gibi bırakmışsın yüzünü
belli ki kimse duysun istememişsin feryadını
dudağını koyarken dişlerinin arasına
düşüp kaldığın yere bırakmışsın sanki derdini.

ve baba...ömür bitmiş
ömrümün ömründe dirilişlerinde

hani düşüp kaldığın yer var ya baba
o düşüp kaldığın yere
yağmur düşmüş, yaprak düşmüş, kar düşmüş
farzet ki ben iki yaşamışım
o düştüğün yere- benden -bir ben düşmüş baba
ne annen düşmüş ne baban
nede bir başkası düşmüş
benden...benim ömrümden düşmüş baba