Açıkçası etnik yapılardan sıyrılabilmiş yeni insan, ulus ilahlarında kendilerini ve kendi eski benliklerini harbiden buluyorlardı. Ve böylece yeni ilahın, bir yığın sıfatlarıyla (totemci temsilcilik) tekçi ilahlığını çoklukta birliği kabul ediyorlardı. Yani teklikte (tek tanrıda da) çokluk görülmeye başlanmıştı. Başlangıcın ittifak içi çoklu totem olumlaması bir sentez gerektirme ile uzun süreç sonunda tekli oluvermişti.
Söz gelimi, yeni etnik birliklerin aidiyetçi ilahı, eski dönemlerin düzenleyen, düzenleyici olan olan ilahlarıydı. Ayrı ayrı ilahlara ait her birinin artı bir görevleri vardı. Söz gelimi bilgelik ilahı olan Enki’nin bilgeliğini, bilgelik sıfatıyla; eski Nanşe’nin altı ayda bir fena yerlere bakma türü yargılama görevi, ahlak sorgulamasını, ” yargılayan tanrı” olaraktan, “hesap gününün sahibi olaraktan” ve yine Marduk, Kingu’nun kanından ve etinden balçıktan insan yaratmasını,” yaratan sıfatıyla” Marduk (Amar- utu) tekçi tanrı anlayışında birleştirmişlerdi.
Totemci mantığın gelişmiş şekli olan ilahçı inanmaların en önemli özelliği, ilahçı anlayışın ittifakları hoş görmesi ve savunmasıdır. Bu topluma gidiş yolunda dehşet verici bir devrim ve ilerlemenin öznel anlaşılmasıdır. Eş deyişle sosyal yapıların benliğindeki travmadır da. Hal bu ki totemci mantıkta bir sosyal birlik diğer sosyal birlikle ne bir arada olabilir, ne ittifak edebilirdir. Yine totemci anlayışta farklı iki totem aidi ne de yaşamlarını paylaşabilirdiler.
Tüm bunlar tabu olan totemci yasaklardandı. Totemcilik, aidiyetçi oluşunuzun kimlikleşmesiydi. İki ayrı sosyal birlik, birbirini avlayandır. Biri birine yaşamsal olarak benzeşmemesi gereken, biri birinden buyruk almaması, biri birinin eşiğine ayak basmaması, biri biriyle cinsel ilişki kurması yasakçı, tabu olan istemeyen, bunların haram olduğu bir tabucu totem değerler ve müktesebatlar sistemi idi.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta